„Þunglyndi, uppgjöf, bæling, ofboðsleg þreyta. Þetta eru verstu ár sem ég hef lifað. Að vilja segja satt en geta það ekki, þora því ekki. Þessi sjúkdómur er krónískur. Þetta er ekkert djók.“

Þetta segir Seselia Guðrún Sigurðardóttir, betur þekkt sem Sessa í Götun og skart, í viðtali í hlaðvarpinu Spilavandi. Í hlaðvarpinu ræðir hún opinskátt um reynslu sína af spilakössum og spilafíkn, áhrifum hennar og afleiðingum.

Lífið varð bjartara í spilakössunum

Sessa hefur glímt við spilafíkn í þrjátíu ár, allt frá því hún var átján ára. Þetta byrjaði á sakleysislegan hátt. Sessa eignaðist sitt fyrsta barn, dóttur, sautján ára og setti stundum fimm hundruð krónur í spilakassa þegar hún átti leið hjá sjoppu. Fljótlega ágerðist vandinn og fíknin í spilakassa kviknaði.

„Ég man þegar ég var nítján ára að þá tapaði ég öllum mánaðarlaununum mínum. Ég fékk áfall. Ég var með lítið barn og ég átti ekki krónu,“ segir Sessa. „Ég er með athyglisbrest en spilakassinn náði minni fullri athygli. Þeir sem eru spilafíklar þekkja þetta. Ég náði að halda einbeitingu. Lífið varð aðeins bjartara í korter. Um leið og ég var búin að setja 100 kall í kassann þá langaði mig ekki neins staðar annars staðar að vera.“

Sessa fór á þessum tíma á fund fyrir spilafíkla hjá SÁÁ en tók vandamálið ekki alvarlega. Hún mætti stopult á fundi og náði stundum að vera laus við spilakassana í nokkrar vikur í senn. Um og yfir tvítugt byrjaði hún að drekka meira, var í mikilli óreglu og spilaði nánast ekkert. Hún varð edrú 25 ára gömul og þá bankaði spilafíknin aftur allhressilega í öxlina á henni. Lífið tók djúpa niðursveiflu og Sessa lifði tvöföldu lífi, glímdi við mikla skömm dag hvern og faldi spilafíknina fyrir sínum nánustu. Þetta hafði mikil áhrif á samband hennar við dóttur sína.

„Ég var á staðnum en samt ekki á staðnum því ég var með hugann við spilakassann, við tapið. Ef ég átti pening þá var hún fyrir mér og ég var að spá hvernig ég kæmi henni í pössun. Mamma hverfur,“ segir Sessa. „Þegar hún varð eldri fékk ég lán hjá henni. Hún tók lán í banka fyrir mig. Sem betur fer var ég með góðar tekjur og gat endurgreitt henni og staðið í skilum. Þegar ég horfi til baka þá er þetta mjög vont. Það er rosa vont að ljúga að barninu sínu að ég væri að fara að nota þennan pening í eitthvað annað en spilakassa.“

Spilaði fyrir nokkur einbýlishús

Sessa hefur verið laus við spilakassana í tvö ár næstkomandi júní. Aðspurð hvað hún hafi spilað fyrir mikinn pening á þessum tíma sem spannar þrjátíu ár er svarið einfalt:

„No comment. Það voru nokkur einbýlishús.“

Í dag er Sessa gjaldþrota og býr á áfangaheimili fyrir konur. Hún þarf að vinna að því daglega að halda spilafíkninni í skefjum en horfir björtum augum fram á veginn.

„Ég er í endurhæfingu. Ég á ekkert. Ég átti fyrirtæki, hús og bíl. Í dag á ég ekkert. Í dag þarf ég að púsla lífi mínu saman aftur út frá þeim forsendum að ég er fimmtug og á ekkert. Það er mikilvægt að sleppa fortíðinni. Í dag fer ég á spilafíklafundi og sjö til tíu AA fundi í viku. Ég á engin leyndarmál. Ég er ennþá að vinna í að fyrirgefa sjálfri mér, sættast við sjálfa mig. Stærsti pakkinn er að vinna úr skömminni,“ segir Sessa, sem fól dóttur sinni að sjá um fjármálin sín svo hún geti hugsanlega látið drauminn rætast um að opna aftur fyrirtæki. Eins og gefur að skilja tekur sjálfsvinnan á og hver dagur er mismunandi. Sessa er samt sem áður staðráðin í að gefast ekki upp.

„Ég þarf að fara á hnén á morgnana og biðja guð um að vera með mér yfir daginn, hjálpa mér að taka ákvarðanir. Ein, lítil ákvörðun rústar lífinu.“

Viðtalið má hlusta á hér fyrir neðan: